Filmlərdə sinxron səsin meydana çıxmasından əvvəl kinorejissorlar hekayələri çatdırmaq üçün vizual hekayələrə etibar etməli idilər. Səssiz kino dövrünün əsasını qoyan kinematik hekayələrin bəzi prekursorları bunlardır:
Sehrli Fənər Şouları (17-ci əsr):
Sehrli fənərlər ekranda təsvirlər yaratmaq üçün şüşə slaydlardan istifadə edən ilkin proyeksiya cihazları idi. Bu şoular tez-tez tamaşaçılara vizual povestlərin layihələndirilməsi konsepsiyası üçün zəmin yaradan hekayə elementlərini əhatə edirdi.
Fenakistoskop və Zoetrop (19-cu əsrin əvvəlləri):
Bunlar bir sıra sürətlə nümayiş etdirilən şəkillər vasitəsilə hərəkət illüziyasını yaradan ilk animasiya cihazları idi. Onlar vizual hekayə və animasiya texnikalarında ilk təcrübələr kimi xidmət edirdilər.
Erkən Fotoqrafiya (19-cu əsrin ortaları):
Fotoqrafiyanın inkişafı şəkillərin çəkilməsinə və qorunub saxlanmasına imkan verdi. Fotoşəkillər, səssiz filmlər kimi, hekayəni çatdırmaq və ya duyğuları oyatmaq üçün yalnız vizual elementlərə əsaslanırdı.
Sehrli şoular və teatr (19-cu əsrin sonu):
Səhnə tamaşaları, xüsusən də sehrli şoular, tez-tez vizual illüziyaları və hekayə anlatma üsullarını özündə cəmləşdirirdi ki, bu da ilk kinorejissorlara görüntü və performans vasitəsilə valehedici povestlər yaratmağa təsir edirdi.
Lümyer qardaşlarının kinematoqrafı (1895):
Erkən kinonun qabaqcılları olan Lümyer Qardaşları Cinematoqrafı, birləşmiş kamera və proyektoru icad etdilər. Onlar kommersiya kinosunun başlanğıcını qeyd edən qısametrajlı filmləri ictimaiyyətə nümayiş etdirdilər.
Georges Méliès və Fantastik Filmlər (19-cu əsrin sonu – 20-ci əsrin əvvəlləri):
Fransız kinorejissoru Méliès vizual hekayələr üçün potensialı nümayiş etdirən yaradıcı və fantastik filmləri ilə tanınır. Onun xüsusi effektlərdən və povest quruluşundan istifadə etməsi erkən səssiz kino dövrünə təsir etdi.
Povest teatrı və melodramlar (19-cu əsrin sonu – 20-ci əsrin əvvəlləri):
Teatr, xüsusən də melodramlar erkən filmlərdə hekayələrin izahı üçün zəmin yaradırdı. Şişirdilmiş jestlərin, üz ifadələrinin və süjetə əsaslanan hekayələrin istifadəsi səssiz film formatına yaxşı çevrildi.
Ədəbiyyat və təsviri incəsənət (19-cu əsr):
Ədəbi əsərlər, rəsmlər və illüstrasiyalar süjet lövhəsi, kompozisiya və emosiyaların vizual vasitəsilə çatdırılması baxımından erkən kinorejissorlara təsir göstərmişdir. Ədəbi əsərlərin səssiz filmlərə uyğunlaşdırılması adi bir təcrübə idi.
Bu prekursorlar səssiz kino dövründə kinorejissorların hekayə anlatımına yanaşma tərzini kollektiv şəkildə formalaşdırıb, sinxron dialoqun olmadığı şəraitdə vizual ünsiyyəti, təxəyyülü nağılları, musiqi və intertitrlərdən istifadəni vurğulayır.
